aku tak punya tempoh persahabatan
yang lama dengan kau, sairah.
tak aku punya jutaan kenangan manis jua pahit
untuk aku kenang hingga ke nafas terakhir aku kelak,
tak aku punya cakera
yang merakamkan saat kita berkawan
yang mampu aku lihat kembali
saat saat kita berdua megah melakar
mencoret cebis cebis kenangan.
aku juga tak punya ingatan yang kuat,
yang aku kira mampu buat aku
segar mengingati setiap derap langkah kaki
yang kita hayun saat kita meneroka dunia bersama.
aku juga tak punya kekuatan yang ampuh,
yang mampu meyakinkan aku bahawa aku
tak kan lupa pada kau.
aku kira kau cukup mengerti,
bahawa aku punya satu hati,
yang aku kira,
cukup untuk aku ingat,
bila nama jawa kau disebut.
kerana kau,
tak aku punya dua dan tiga.
kau cuma satu.
dan aku punya kenangan jadi kawan kau,
juga hanya satu kenangan,
yang aku pasti,
tak butuh untuk aku jual dengan wang
mahupun jutaan emas berlian permata.
kerana cebis cebis kenangan itu,
tak aku jumpa nilai harganya.
tak aku temu layaknya ia digandingkan dengan harta apa.
aku tak butuh kekayaan,
aku punya kau yang menjadi sahabatku itu,
aku kira sudah cukup.
bukan aku merayu memohon,
tidak!
aku cuma meminta,
seandainya aku lupa,
bahawa aku punya kau sebagai sahabatku,
ingatkan aku.
kerna aku tak betah untuk merangkak
mengingati mu seorang diri.
kerana aku punya sebahagian
kenangan persahabatan yang kekal bersama kau,
gbek..
aku tak berdusta,
